Harry

Imagin dla: Julki Styles

Jak codziennie stanęłam na zajezdni czekając na autobus, który ma mnie zawieść do domu. Każdego dnia spędzam tutaj około 15 minut popołudniu. Spóźnianie się busów jest już na porządku dziennym. Nie przeszkadzało mi czekanie na pojazd, ale od ostatnich dni stało się to uciążliwe. Powodem tego jest grupka chłopaków, którzy codziennie jakby specjalnie przychodzili aby obejrzeć moje odsłonięte ciało w te upalne dni lata. Około 4 chłopców zmierzało we mnie wzrokiem od stóp do głów dopóki nie wsiadłam do autobusu. Krepująca sytuacja mnie ograniczała a zwłaszcza wzrok chłopaka z lokami na głowie, którego spojrzenie było najbardziej przenikliwe. Ten cwaniacki uśmieszek kiedy podziwiał moje ciało paraliżowało mnie. Zielone oczy przeszywał mnie całą budząc nie tylko wstyd ale i obrzydzenie, chęć schowania się aby uniknąć ich wzorku. Wiedząc o ich obecności starałam się przychodzić jak najpóźniej, aby od razu wsiądź do odpowiedniego busa. Niestety, na moją niekorzyść i tak się spóźniały a ja swobodnie dawałam penetrować moje ciało.
Kolejny dzień a ja spodziewała się tylko jednego. Tak właśnie było jednak w tej grupce nie było chłopaka,który zawsze przykuwał moją uwagę. Denerwowałam się widząc ich fałszywe uśmiechy skierowane do mojej osoby.
-Nie nudzi ci cię?-wystraszały mnie męski głos tuż obok mnie
Z szybszym oddechem obróciłam się w lewo widząc już wcześniej znanego mi chłopaka.
-Nie. Spadaj stąd-lekko się zezłościłam spoglądając w głębokie zielone oczy
-Spokojnie. Czym się tak denerwujesz?-opanowany jeszcze bardziej mnie drażnił
-A tym,że jakaś banda idiotów codziennie się na mnie patrzy-krzyknęłam widząc jak mój bus przyjeżdża co znacznie mnie ucieszyło
Ruszyłam w jego stronę próbując złapać świeże powietrze słysząc za plecami lekko słyszalny głos.
-To było ostatni raz.
Parsknęłam wiedząc, że to zdanie było kłamstwem.Wracają do domu ciągle w głowie miała chłopaka z którym rozmawiałam, a raczej się kłóciłam. Myśl, że następnego dnia dołączy do przyjaciół, aby ponownie na mnie patrzeć obrzydzała mnie, że w ogóle obok niego stałam.Chciałam aby poranek nie nastał bo jak zwykle popsują mi humor.No i popołudnie w którym trzeba wrócić do domu. Przyszłam na zajezdnię, ale nie zauważyłam chłopaków.Wstrętne spojrzenia nie były odczuwalne, a ja od pewnego czasu poczułam się swobodnie i szczęśliwie.Serce radowało się tym spokojem i przeciętnością. Nikt mnie nie zauważał, można dla niektórych to nie dobrze, ale ja to cenię.
-Mówiłem, że to będzie ostatni raz-ponownie usłyszałam ten sam głos
-Wystraszyłeś mnie, znowu-złapałam się za Klatkę piersiową próbując uspokoić serce-I dziękuję-uśmiechnęłam się lekko przenosząc wzrok na jego osobę
-Myślałem, że ci to nie przeszkadza-delikatnie zaczął temat
-To było wkurzające-lekko się uniosłam
-Przepraszam, obiecuję że to już nigdy się nie powtórzy-podniósł kąciki ust ukazując mi  dołeczki które mnie zauroczyły
-Dziękuję to dużo dla mnie znaczy-powiedziałam odwracając wzrok z lekko różowymi policzkami
-To znaczy, że masz u mnie dług wdzięczności?-zapytał z nadzieją z szerokim uśmiechem
-W pewnym sensie-zmrużyłam oczy nie będąc pewna czy dobrych słów użyłam
-To może kino dzisiaj wieczorem?-zapytał pewny siebie lecz w jego oczach tkwił lekki strach
-A obiecujesz, że będziesz patrzył w ekran a nie na mnie?-zapytałam surowo choć w moim głosie słychać było zadowolenie
-Tego nie mogę obiecać-zaśmialiśmy się razem spoglądając głęboko w swoje oczy.
 I tak oto właśnie od nieprzyjemnego spotkania staliśmy się parą. Randa w kinie nie okazała się jednorazowym spotkaniem. Ciągnęła za sobą pas wszelkiej romantyczności i niespodzianek. Ten czas doprowadził do dzisiejszego dnia, a dokładniej naszej pierwszej rocznicy bycia razem. Nie mogę doczekać się wieczoru, na rok razem Harry postanowił przygotować coś specjalnego, nie uchylając mi nawet rąbka tajemnicy. Kocham go najbardziej na świecie a jakakolwiek myśl o naszej rozłące jest nie dopuszczana do rozumu. Codziennie spędzamy wyjątkowe chwile, które mam nadzieję będę odczuwać do końca życia.