Harry cz.2

No to jest sobie Hazza cz.2

Bolało ją to. Widziałem to w jej oczach. Cierpiała. Tak, właśnie o to mi chodziło. Nienawidzę gdy jej się coś dzieje, ale teraz nie ma innego wyjścia. Musi to poczuć, musi przestać się ranić. Może w końcu zrozumie, że to błąd. Za kilka lat będzie tego żałować, a ja muszę temu zapobiec. Wierzę, że w końcu się uda. Musi się udać. Gdy ona zadaje sobie kolejny cios, czuję jakby to mnie raniłam, tam w środku.
Zaczęła się wyrywać. Tak to dobry znak. Przycisnąłem mocniej i widziałem jak płacze. Już? Czy jeszcze nie? Te pytania chodziły po mojej głowie.
-Boli? - zapytałem, chociaż znałem odpowiedź.
-Tak, puść. -krzyknęła.
Nic nie odpowiedziałem, trzymałem dalej. Cierpiała jeszcze bardziej niż wcześniej. Jej nałóg zaszedł za daleko. Pomogę jej, choćby nie wiem co. Po mimo to, że po mojej ręce krew kreśliła już smugi, nie mogłem jej puścić. Jeszcze chwila. Mały moment. Już. Puściłem delikatnie jej rękę i wstałem. Biegiem ruszyłem do łazienki i z trudem dorwałem apteczkę. Ponowny ból w moim sercu. Wszedłem do pokoju i zobaczyłem [T.I.] płaczącą opartą na rękach. Krzyczała.
-Przepraszam. To ci pomoże. - odezwałem się po cichu.
-Jak ma mi to pomóc? - wykrzyczała.
-Ból. Ona - chwyciłem żyletkę - będzie ci się kojarzyć z ogromnym bólem i cierpieniem. Będzie ci przypominać kogoś bliskiego raniącego cię. Nie chwycisz już jej. - wytłumaczyłem.
Patrzyła na mnie zdziwiona, jakby nie wierzyła w to co się przed chwilą wydarzyło.
-Może jeszcze? - podsunąłem jej ostre narzędzie pod nos.
-Weź to ode mnie! - wykrzyczała.
Uśmiechnąłem się sam do siebie. Udało się. Może jeszcze nie do końca, ale coś pomogło. Teraz muszę jej pilnować i pomóc. Najważniejsze mamy już za sobą. Pierwszą niechęć. Teraz muszę być przy niej cały czas. Gdy będzie chciała sięgnąć po żyletkę przypomnę jej jak dziś cierpiała.
Opatrzyłem jej rękę i zabrałem się za swoją.
-Dlaczego to zrobiłeś? -zapytała.
-Chciałem ci udowodnić jak to wygląda i zobaczyć czy naprawdę warto. -wytłumaczyłem.
-I co warto? -zaciekawiła się.
-Nie! - zaśmiałem się z własnej głupoty.
Chciałbym wiedzieć co ona teraz czuje, co ona myśli, jak sobie wyobraża przyszłość. Niestety ja mam swoje myśli, ona swoje. I może nie do końca tak powinno być, ale wiem, że już jest lepiej i jestem z tego bardzo szczęśliwy.

Przepraszam, że tak krótki.
Obiecuję, że kolejne będą dłuższe.
Ale dziś byłam w muzycznej i nie udało się dłuższego.